ఫస్ట్ క్రష్...

 

మా ఫ్రెండ్ వాళ్ల అక్క పెళ్లి.. కాలేజికి రెండు రోజులు డుమ్మా కొట్టి ... ఫ్రెండ్స్ అందరం బయల్దేరిపోయాం. మిగతా వాళ్లందరూ చేరిపోయారు. నేనూ, నందుగాడు తప్ప.

వాళ్లేమో.. ఇక్కడ బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాం.. రండ్రా అని ఒకటే ఫోన్లు.. వీడేమో.. నన్నిక్కడ బస్టాండ్ లో నిలబెట్టి ఎంతకీ రాడు...

పోనీ నేనూ వాడితోపాటు వాడింటికి వెళదామా అంటే.. వాడు- బాబ్బాబు.. వద్దురా.. నువ్వూ వస్తే మా నాన్న మార్కుల చిట్టా అడుగుతాడు. నేనేమో ఏదో చెప్పుంటా.. నవ్వొచ్చి ఏదో మాట్లాడావో.. ఇద్దరికీ క్లాస్ పీకుతాడు.. పాకెట్ మనీ కూడా కట్ చేస్తాడు. ప్లీజ్ రా.. పదంటే.. పదే నిమిషాల్లో వస్తాను. అంటూ ఈ బస్టాండ్ లో ఉంచాడు.

గంటైంది వెళ్లి. ఇంకా రాడు. నిల్చొని నిల్చొని చిరాకొస్తోంది.. వదిలేసి వెళదామా అంటే ఏడ్చిచస్తాడు వెధవ.

గల్.. గల్.. గల్.. గజ్జెల చప్పడు..

ఏంటీ చప్పుడు చిరాగ్గా.. ఎందుకు పెట్టుకుంటారో ఈ ఆడవాళ్లు.. ఇలా గణ గణా మోగేవి...

పరమచిరాకేసింది. కానీ ఆ అమ్మాయిని చూడగానే దెబ్బకు మాయమైంది.

భలే ఉందే.. పెద్ద పెద్ద కళ్లు.. కాటుక పెట్టుకుంది. నుదుట ఒకే రాయితో బొట్టు బిళ్ల.. జుట్టు వదిలేసింది. లేత గులాబీ రంగు డ్రెస్. గౌనులా ఉంది. పై నుంచి కిందకు పొడుగ్గా.. కొద్దిగా.. చాలా కొద్దిగా ప్యాంటు కనిపిస్తోంది. చున్నీ పక్కకు వేసింది. మెడలో చిన్న చైను. ఎస్ అని అక్షరంతో లాకెట్. పేరు ఎస్ తో మొదలవుతుందన్నమాట! మొత్తం మువ్వలతో పట్టీలు.. ఫ్లాట్ చెప్పులు.

డ్రెస్ వల్ల కొంచెం పొడుగ్గా కనిపిస్తోంది. కానీ, కొంచెం పొట్టే.. నా ఎత్తుతో పోలిస్తే!

చూడగానే ఫ్లాట్ అయ్యేలా లేదులే. మా కాలేజీలో ఇంతకంటే బాగుంటారు. మోడ్రన్ గా కూడా ఉంటారు. కానీ ఎందుకో చాలా బాగున్నట్టుంది.  నా ముందు నుంచే వెళ్తోంది. జేబులోని చేతులు ఆటోమాటిక్ గా జుట్టును సరిచేసుకున్నాయి. పక్కనే ఎవరో ఉన్నారు. పెద్దాయనే.. బహుశా వాళ్ల నాన్నేమో! ఇంకొక చిన్న అమ్మాయి. మరీ చిన్నది కాదు.. ఆమె కంటే మాత్రం చిన్నది. గౌను వేసుకుని ఉంది. ఆమె చేయి పట్టుకుని నడుస్తోంది.

హ్మ్.. ఇక మెదడులోంచి నందు గాడు డిలీట్ అయ్యి ఈమె చేరింది. ఆ అమ్మాయినే గమనిస్తూ ఉన్నాను.

నా ముందు ప్లాట్ ఫాం దగ్గర దిమ్మె ఉంటే అక్కడ కూర్చుంది. అప్పుడప్పుడు జుట్టు సరిచేసుకుంటోంది.. టైం చూసుకుంటోంది.. ఫోను చూసుకుంటోంది..

అబ్బాయిలందరూ అలర్ట్ అయినట్టు ఆమెనే చూస్తున్నారు. ఈమె మాత్రం ఎవరినీ చూడట్లేదు. మిగతా వాళ్లతో పోలిస్తే నేనే బాగున్నాను. దగ్గరలో కూడా!

ఆమె వినాలని దగ్గినట్టు చేశాను. చూసింది. కానీ మళ్లీ చూడట్లేదే..

అబ్బో అస్సలు చూడనట్టే చేస్తోంది. కానీ నాకు తెలుసు గమనిస్తోందని.. ఎన్నిసార్లు నేనూ ఇలా ఫోజు కొట్టి ఉంటాను!

నేనేం తక్కువా.. నేనూ గమనించనట్టే ఫోన్ వైపు చూస్తూ.. చూస్తోందో లేదో తెలుసకోవడానికి కెమెరా ఆన్ చేశాను.

చూసింది...  హ హ్హ హ్హ చెప్పానా.. ఒకటి కాదు.. రెండుసార్లు..

రెక్కలు వచ్చాయన్న ఫీలింగ్..

ఈసారి నేనూ చూశాను. చిన్న స్మైల్ తో...  అంతే! ఆ చిన్నమ్మాయి చెవిలో ఏదో గుసగుసలాడడం.. ఆ అమ్మాయేమో చటుక్కున నా వైపు చూడడం.. నేనేమో వెంటనే ఏదో చూస్తున్నట్టు నటించడం అన్నీ టకా టకా జరిగిపోయాయి..

బహుశా.. నేను ఆమెను చూస్తున్నట్లు చెబుతోందేమో!

పిల్లా నువ్వు లేని జీవితం.. అంటూ ఫోన్ మోగుతోంది.. నాదే.

చూస్తే.. నందుగాడు..

ఆ నేనే... శ్రవణ్ నే మాట్లాడుతున్నా.. చెప్పరా అన్నాను.

‘తెలుసులేరా.. నీ ఫోన్ చేస్తే నువ్వు కాకుండా ఎవరు ఎత్తుతారు?’ అన్నాడు వాడు

సర్లే ముందు ఎందుకు చేశావో చెప్పు.. వెటకారాలు ఎదవకి!

ఇంకో పది నిమిషాలేరా.. వస్తాను.. ప్లీజ్ రా..

నేనేమో శాంతమూర్తిలా ఫర్లేదు రా.. హాస్టల్ నుంచి చాలారోజులకు వచ్చావుగా ఇంటికి.. చిన్నగానే రా అని అభయహస్తం ఇచ్చి ఆమె వైపు చూద్దును కదా...

ఒక చిన్నపిల్లాడు.. అడుక్కుంటూ వచ్చాడు. అక్కా.. అక్కా... అంటూ అడుగుతున్నాడు. ఆమె వాడిని కసిరించుకుంటోంది.. వాడు మరీ జాలిగా అడుగుతున్నాడు..

అరె.. ఈమె మాత్రం ససేమిరా అంటోంది.

ఈమె మరీ పిసినారిలా ఉందిరా బాబు.. ఒక్క రూపాయి ఇవ్వడానికి చస్తోందే.. ఈమె తయారవడానికి పెట్టిన వాటిలో రూపాయెంత?

అందంగా ఉంది కానీ.. అస్సలు జాలి లేదు. కొంచెం పొగరు అనుకుని ఆమె వైపు చూడకుండా నిల్చున్నాను. కానీ గమనిస్తూనే ఉన్నాను.

అదే పిల్లాడు ఈసారి నాదగ్గరికొచ్చాడు.

నేను ఆమె చూసేలా పదిరూపాయలు ఇచ్చాను. కొంచెం పొగరుగానే ‘చూశావా.. నువ్వివ్వలేదు.. నేనిచ్చాను’ అన్నట్లు చూశాను. కానీ ఆమె ఏం పట్టించుకోనట్టే ఉంది.

ఇంతలో విజయవాడ బస్సు వస్తే.. ఆమె వాళ్లవాళ్లతో కలిసి వెళ్లిపోయింది.

ఇక అప్పుడు నందుగాడు మళ్లీ ఎంటరయ్యాడు.. వీడసలు.. ఎంతసేపు వెయిట్ చేయాలి? 
రాడే దరిద్రుడు..

ఏంతోచక.. అటూ ఇటూ తిరుగుతుంటే.. మళ్లీ ఆమె కనిపించింది. విజయవాడ సూపర్ డీలక్స్ బస్సులో విండోసీటు. ఆమెకు కొద్దిగా కనిపించేలా కూర్చుని బ్యాగులో సితార ఉంటే తిరిగేస్తూ కూర్చున్నా.

ఆమె కూర్చున్న సీటు విండో దగ్గరికి ఒక ముసలావిడ వచ్చింది. అడుక్కుంటోంది.

ఆమె ఇవ్వదులే.. అనుకున్నా...

నేను మాత్రం పర్సులో చిల్లర చూసుకున్నాను.

తను మాత్రం తన బ్యాగులోంచి రెండు అరటిపళ్లు తీసి ఇచ్చింది. వాళ్ల నాన్ననడిగి చిల్లర కూడా తీసుకుని ఇచ్చింది. 

అదేంటి? ఇందాక ఆ పిలగాడు అడిగితే ఇవ్వలేదు కానీ.. ఈమెకిచ్చింది? ఏం అర్థం కాలేదు. అలాగే నోరు తెరిచి ఉండిపోయా.

థాంక్స్ రా...

నందుగాడు వచ్చాడు..

ఏంట్రా ఇంత లేటు?

పెళ్లి నుంచి డైరెక్టుగా హాస్టల్ కే వెళ్లిపోతానని అమ్మ ఏవేవో సర్దిందిరా.. పదా వెళదాం.. అన్నాడు.

బస్సు లేదుగారా.. రానీ.. అన్నాను.

అలా కూర్చున్నమో లేదో.. బస్సు వచ్చింది.. కావాల్సినపుడు ఎప్పుడూ రాదు కానీ.. వద్దంటే ఇప్పుడొచ్చి చచ్చింది అనుకుంటూ బస్సును.. డ్రైవర్ నూ బండ బూతులు తిట్టుకున్నాను.

వాడు పదరా.. వెళదాం... మళ్లీ బస్సులో సీట్లు దొరకవు.. పా అంటూ తొందర పెడుతున్నాడు. ఆ అమ్మాయికి నా నంబర్ ఎలా ఇవ్వాలా అంటూ నేను ఆలోచిస్తోంటే!

హా... చాక్లెట్... కరెక్ట్...

బ్యాగు బస్సులో పడేసి.. దిగుతుంటే.. ఎక్కేవాళ్లు.. అడ్డు...

హమ్మ.. ఎలాగోలా దిగి షాపుకు వెళ్లి చాక్లెట్ కొని చూస్తే... బస్సు వెళ్లిపోతూ కనిపించింది.

ఛ.. అనుకుంటూ బస్సెక్కి కూర్చున్నాను. నందు గాడు ఏదో వాగుతున్నాడు..

మళ్లీ వాడే.. ఇందాక అడుక్కుంటూ వచ్చిన పిల్లాడే వస్తే.. అరే.. ఎన్నిసార్లు ఇస్తారురా.. అని కసిరించుకున్నాను. నందుగాడు కూడా...

‘ఏరా.. ఒక్క రూపాయి ఇస్తే.. చస్తావా? ఎన్ని డబ్బులు ఖర్చు చేయట్లేదురా నువ్వు?’ అని కోపంగా అడిగాను నుందూను.

‘ఒరేయ్.. వీళ్లదంతా నాటకంరా బాబు.. అదే వీడిని చదివిస్తా.. ఫ్రీగా స్కూళ్లో వేస్తా రా అను.. దెబ్బకు పారిపోతారు. చిన్నపిల్లలైతే.. జాలిపడి డబ్బులిస్తారని కొందరు ఇలా పంపిస్తారు. నీకు తెలుసో లేదో.. కొందరు తల్లిదండ్రులు కూలి పనులు చేసుకుంటూ వీళ్లను చదువుకోమని పంపిస్తే.. కొనుక్కు తినడానికి డబ్బులు లేవని ఇలా అడుక్కుంటున్నారంట.. మొన్న పేపర్లో వచ్చింది. చూడలేదా?’ అన్నాడు.

హో.. అందుకేనా.. ఆ అమ్మాయి వీడికి డబ్బులివ్వలేదు.. ఛ.. అనవసరంగా తిట్టుకున్నాను. ఈ సారి ఆ అమ్మాయి ఇంకా అందంగా అనిపించింది. 

నెంబర్ ఇవ్వలేకపోయాను. కానీ ఈ అమ్మాయి మాత్రం నాకెప్పటికీ గుర్తుంటుంది. ఎందుకంటే.. ఎంతైనా మొదటిసారిగా నచ్చిన అమ్మాయి కదా..

చూద్దాం.. చదువైపోయేలోగా.. ఈమెనే మళ్లీ కనిపిస్తుందేమో.. ఎవరికి తెలుసు? అనుకుని నవ్వుకున్నాను.