స్పందించిన హృదయానికి..

ఏవైనా బంద్ లు.. రాస్తారోకోలు జరిగినపుడు జనాలు ఇబ్బంది పడడం.. దాన్ని తిట్టుకోవడం మామూలే.

సామాజిక మాధ్యమాలు (సోషల్ మీడియా).. వచ్చాక దాన్ని బహిరంగంగా తిట్టడం.. ఈ బంద్ లు, రాస్తారోకోలు.. వాటి ఇబ్బందులు పంచుకోవడం మామూలైంది. కానీ 2012లో బాల్ థాకరే చనిపోయినపుడు మహారాష్ట్రలో బంద్ ప్రకటించడం.. దానిపై వ్యాఖ్యానించిన, లైక్ కొట్టిన ఇద్దరు విద్యార్థినులను అరెస్ట్ చేశారన్న వార్త అందరినీ ఉలిక్కిపడేలా చేసింది.

ఇలాంటి సంఘటనలు చాలా జరిగినా.. అందరికీ తెలిసొచ్చింది మాత్రం ఈ ఇద్దరి విషయంతోనే. ఇది విన్న తరువాత అన్యాయం అన్నవారూ ఉన్నారు. భయపడినవారూ ఉన్నారు. ఎందుకొచ్చిన గోల దేన్నైనా చదివి వదిలేయడం కన్నా ఉత్తమం లేదు అని వదిలేసిన నాలాంటి వాళ్లూ ఉన్నారు. 

కానీ అన్యాయం అని భావించి, దాని లోతుపాతులు తెలుసుకుని.. ప్రశ్నించాలనే ఆలోచన చేయడమే కాకుండా.. చివరి వరకూ పోరాడడమంటే నిజంగా అభినందనించదగ్గ విషయమే.

శ్రేయా సింఘాల్.. ఆ పనిచేసిన అమ్మాయి. అరెస్ట్ అయిన ఆ ఇద్దరు అమ్మాయిల విషయంలో సుప్రీం కోర్టులో ప్రజా ప్రయోజన వ్యాజ్యం వేసింది. చివరి వరకూ పోరాడి, ఇన్ఫర్మేషన్ టెక్నాలజీ యాక్ట్.. సెక్షన్ 66 ముసుగులో జరుగుతున్న  అన్యాయాలను ప్రశ్నించి, గెలిచింది.

అందుకే అంటారేమో.. చూసే కనుల కన్నా.. స్పందించే హృదయం మిన్న అని.

'తెలుగు వెలుగు'లో నా కథ..

ఆఫీసులో పనిచేసుకుంటున్నపుడు అకస్మాత్తుగా వచ్చిన ఆలోచనే ఈ నా కథ. ఆలోచన రాగానే మొదట దానిని వర్డ్ పాడ్ లో రాసేశాను. ఎందుకంటే.. వెంటనే రాయకపోతే నేను మరచిపోతాను. పైగా పేపర్ మీద నేను రాయలేను. సిస్టమ్ కు బాగా అలవాటు పడడమే కారణమై ఉండొచ్చు.

దీనిని ఒక రూపుకు తీసుకురావడానికి మాత్రం చాలా సమయం తీసుకుంది.


ఇక్కడ విచిత్రమైన సంఘటన ఏంటంటే.. నేను నా కథకు ‘మనసు బంధం’ అని పేరు పెట్టుకున్నాను. కానీ మా మిత్రులు శీర్షిక మరీ నేరుగా ఉంది, మార్చు.. అన్నారు. దాంతో ‘ఎదలో లయ’ అని పెట్టి ‘తెలుగు వెలుగు’కు పంపాను. విచిత్రమేమిటంటే.. తెలుగు వెలుగు వారు తిరిగి నా కథకు ‘మనసు బంధం’ అనే పెట్టారు. నేను పంపిన మెయిల్ ను తిరిగి చూసుకున్నాను. బహుశా రెండు పేర్లు పంపితే ఒకటి ఎంపిక చేశారేమోనని. కానీ ఎదలోలయ అనే ఉంది.


నా కథకు ఇదే సరిపోతుంది అని నేను మనస్ఫూర్తిగా పెట్టుకున్న పేరు.. తిరిగి వారి ద్వారా ఆ పేరుతోనే రావడం యాదృచ్ఛికమే అయినా చాలా ఆనందాన్నిచ్చింది.