అదిగో.. అల్లంత దూరాన సీతాకోకచిలుక. నాకైతే కనిపించడం లేదు. నా ప్రియ నేస్తానికి కూడానూ. కానీ ఉంది. ఇద్దరికీ అదే భావన. భావన కాదు.. ఉనికి తెలుస్తోంది. కేవలం మా ఇద్దరికే పరిమితమైన ఆనందం తాలూకు భావన. ఆతురతగా ఉంది.. త్వరగా వెళ్లి అందుకోవాలని. మనసంతా ఇదని చెప్పలేని భావోద్వేగాల మిశ్రమంతో నిండిపోయింది. నేను వడివడిగా అడుగులు వేస్తున్నా. నా గమ్యాన్ని త్వరగా చేరుకోవాలనీ, ఆ ఆనందాన్ని చేజిక్కించుకోవాలనీ!
అరే! ఏమైంది? నా అడుగులు, నా పాదాల మువ్వల సవ్వడి మినహా ఏం వినిపించడం లేదే! వెనక్కి తిరిగి చూద్దునా? అమ్మో! ఆ లిప్తపాటు కాలం వృథా అవుతుందేమో? లేదు లేదు నేను త్వరత్వరగా వెళ్లాలి. ముందుకు సాగాలి. వెళ్లాలని తనువు తొందర పెడుతూనే ఉంది కానీ, మనసు కదలని మొరాయిస్తోంది. వెనక్కి తిరగక తప్పలేదు.
నిజమే.. గమనించలేదు కానీ.. ఏడి? నా ప్రియనేస్తం జాడ కనిపించడం లేదే.. కాస్త తీక్షణంగా చూద్దునా..! ఆ.. అడిగో అల్లంత దూరాన ఉన్నాడు. అలా ఆగిపోయాడే? ఏమైంది? కళ్లతోనే సైగ చేశా. ఏమీలేదు.. నువ్వు ముందుకు సాగు. క్షణంలో నీ పక్కనుంటాను. .కలిగి సాగుతాను అన్నాడు. సరేనంటూ మునుపటి ఉత్సాహంతో పయనం ప్రారంభించాను. ఇప్పటిదాకా వేగంగా కదిలిన కాలం.. ఏమైందో మరి నత్తనడక సాగిస్తోంది. కాలమా? నేనా? బహుశా నేనేనేమో!
అవును నా వేగమే తగ్గింది. అడుగులు భారంగా పడుతున్నాయి. మరి నా నేస్తం సంగతేంటి? ఈసారి కనుచూపు మేరలో కూడా కనపడటం లేదు. ఇంత కాలంపాటూ తను ఇంకా నన్ను చేరతాడనే చూస్తున్నా. ఆనందం మాటున తనని అశ్రద్ధ చేశానని అలగలేదు కదా! లేదులే.. తనే కదా నన్ను ముందుకు సాగమంది. ఇప్పటివరకూ కొనసాగించగలిగాను. కానీ.. ఇప్పుడు ఆసరా కావాలనిపిస్తోంది. గమ్యం చాలా చేరువగా ఉంది. చుట్టూ చాలామందే ఉన్నారు. కానీ నేస్తం.. నువ్వే కావాలి. నీతోనే నడవాలి. అందుకోనున్న ఆనందాన్ని నీతోనే పంచుకోవాలి.. ఈ మాటలన్నీ తనతో పంచుకోవాలనుంది. నా ఉద్వేగాన్ని తన ముందు పరచాలనుంది. కానీ.. ఎక్కడ? ఎలా?
కాలం సాగుతూనే ఉంది. అల్లంత దూరాన అప్పుడప్పుడు కనిపించే నీ జాడ మినహా.. నీతో ఊసులాడే వీలేది. ఎందుకంత తీరిక లేకుండా సాగుతున్నావు? అరె.. ఏంటీ నొప్పి అకస్మాత్తుగా! అత్యంత ఆనంద సమయాన్ని అనుభవించడానికి ముందు కొంత బాధ తప్పదంటారు. కానీ.. ఒళ్లంతా చట్రంలో నలిపేస్తున్నంత బాధా? ఎముకలన్నీ ఒక్కసారిగా విరిచేస్తున్నంత నొప్పా? భరించగలనా? లేనేమో! చచ్చిపోతానేమో అన్నంత భయం.. ఒళ్లంతా చెమటలు. నేస్తమా.. ఒక్కసారి రావా? ఎందుకో నిన్ను బాగా చూడాలనిపిస్తోంది. అటుగా ఎవరో వస్తే చెప్పిపంపాను.
ఒక్కసారిగా ఏం జరిగిందో తెలీదు.. పళ్లు బిగుసుకున్న ఊహ మినహా.. !అయితే.. చిన్నగా రెక్కలు విప్పుకున్నసీతాకోకచిలుక అలికిడి. సంతోషం.. ఒక్కసారిగా! ఇప్పటిదాకా పడిన బాధ తాలూకూ ఆనవాళ్లే లేని ఆనందం. కంటిలో నీరే.. అయితే దు:ఖంతో కూడుకున్నది కాదు. పెదవులపై చిరునవ్వు ఆ విషయాన్ని రూఢీ చేస్తోంది. పంచుకోవాలనుకుని చుట్టూ చూశానా..! నువ్వే. అదే ఆనందంతో. కోపమొచ్చింది.. అడిగేశా.. ఇప్పటిదాకా ఎక్కడని? ఏం చెప్పావ్? ఈ చిన్నారి సీతాకోక చిలుకకు అన్నీ సమకూర్చడానికి వెళ్లానని. పట్టలేని ఆనందం. అయితే.. మరి నేను అనే ప్రశ్న మనసులో పొరల్లో ఏర్పడింది. ఆ సమయంలో గుండెల్లో చివుక్కుమన్నబాధ. గుండుసూదితో గుచ్చినట్టుగా!
సీతాకోక చిలుక పెరుగుతోంది. బాగా ఎగురుతోంది. మాతో ఆడుతోంది. తనతోపాటు ఆనందమూ హెచ్చుతోంది. అయితే గాయం తాలూకూ మచ్చ మాత్రం అప్పుడప్పుడూ ఏదో లోటును గుర్తు చేస్తూనే ఉంది.
